Ik ga door het hek en pluk juwelen
het schommelen van de dorre mais
zo ver mijn oog voert blokpercelen
uit bruine aarden moederschoot

Ik zie witte huisjes, rode daken
de wind voert met zich mee de regen
in dit verhoogde akkerland
waar perken wilde bloemen spelen

Mijn hoofd wordt leeg, het lijnenspel
de ploeg

voor met het wolkendek
is alles wat mij nog omvat
mijn jas is zwaarder door de regen

Toch ben ik lichter dan voorheen
als ik de poort weer naast me sluit
mijn fietstas vol van kalebas
drijfnat fluitend terug naar huis.

Martijn Adelmund

Stadsdichter

Bij de Dag van de Wageningse Eng, 7 oktober 2017