Wat niet wordt aangewezen, niet omlijst, niet onderstreept,
behoort algauw tot wat gewoon bestaat – of altijd lijkt geweest.
De tijd hoeft nooit gerepareerd, de aarde zal wel voortbestaan,
toch denk ik vaak aan wie de sterren poetst, en aan het lampje
in de maan.

Iemand speelt op onze beiaard, maakt onzichtbaar ons
geluid, iemand zet geruisloos koffie, iemand steekt zijn
handen uit. Iemand zorgt en iemand luistert, heeft geduld
en heel misschien, poetst er iemand onze sterren, ook
als dat niet wordt gezien.

Er staan geen namen in het gras dat pas nog werd gemaaid,
en wie hier bloemen heeft gezaaid, of het de wind wel was
zal ik niet weten. Wie verfde de versleten bank, wie zag er
dat hij was verweerd? Een barst die weer gelijmd wordt,
wordt niet altijd gemarkeerd.

We merken het maar nauwelijks als het er altijd is
geweest, maar dat wat niet wordt uitgelicht, schittert
zelf gewoon het meest.

Ivanka de Ruijter Nieuwjaarsreceptie 2020 en t.g.v. 25-jarig jubileum Vrijwilligerscentrum Wageningen.