Dat in elke vingertop een knop
van leven zit verzin je niet, je
wijst je eigen vingers ieder jaar
naar haar en je verwondert je.

Want hoe kan iets dat jaren oud
is zo springlevend zijn, zo vol in
bloei dat je vanzelf weer zin krijgt
in het kussen onder bladeren.

Alleen al daarom ga je regelmatig
kijken hoe ze in andere seizoenen
ademt, stil, je bestudeert hoe ze
dat doet: iets sparen, iets bewaren.

Zo is haar levensloop, ze wacht
zonder kaleidoscoop tot alles plots
ontspringt in veelvoud, koestert dat
en weet wanneer ze los moet laten.

Ivanka de Ruijter,
maart 2019, bij de magnolia van Bassecour.