Och het is toch niet weer zo’n dag als deze.
Een die schokt en schatert, wrikt en prikt
ze langs de randen van het donker
spiekt dwars door mijn slaperig gezicht.

Ik ben nog niet klaarwakker ligt ze in mijn bed
en waarom zou ik wachten tot een begin
begint waarvan ik denk: hier pas ik in.
Ik ben er al langer dan vandaag.

Zo’n dag die aanbreekt in delen
en telkens durft te vragen om volle moed en vergiffenis
voor alles wat ze wel en niet bevat,
alsof ze al wist vannacht: vandaag geen genade
en tot daaraantoe haar medeplichtigheid aan deze dag.

Ik dwing me mezelf over te geven
aan het als vanzelfsprekend aanbrengen van toevalligheden
om haar het idee te geven geen enkel moment origineel te beginnen.

Ik aanvaard haar, of ik doe alsof
zij kent mij niet, zij weet niet hoe ik lieg.
Ik ben hier al zo veel dagen langer dan vandaag.

Ik vraag me af hoe hoog de schemer zal
hangen wanneer ze beseft dat ze afloopt.
Dat zij afloopt en terwijl ze eigenzinnig eigentijds haar bestaan rekt, merkt dat ik blijf.
Ik ben hier toch zeker nog langer dan vandaag.