Onder de bodem van mijn hoofd

blijkt nog een laag vol vragen.

Geen idee op welke verdieping

in mijn hersens ik nu denk

maar ik ben op mijn plek hier.

In deze scheve gebouwen zit niemand

opgevouwen. Is het dringen

voor de poorten van verstand en medeleven.

Wij weten dondersgoed dat straks niet wacht.

Bergschoenen, met witte neuzen, groene

voeten voegen zich als rennend personeel

onder bijbehorend hoofd en de hoofden lopen

op hun beurt te zwoegen, zoeken, vinden dan elkaar.

Beginnen aan een diepere verdieping.

Wij zijn nog lang niet klaar.

Ellen van der Kolk