Oh Uiterwaarden,
Waar de waterpeil, pijlsnel
    de aarde overrompelt
Onder-gedompeld
    in een plotselinge plas
    van dras, met vorst
    tot glas-helder, glad
Van pas, tot schaats
    maakt zij dan, weer, plaats
    voor, hopelijk, de mensenbenen
    maar reken je niet rijk
    dat zegt ons Jan van Schaik
Waar nu geen hoeven treden,
    als koevoet breekt de
    laag van meidoorn, wilg
    door de vorstelijk korst
    die zich in een nacht
    gevormd heeft
Als straks ook de plaats
    voor eend en gans
    dichtgevroren is
    en de mist
    zich 's morgens als gordijn
    sluierend optrekt,
Dan verschijnt een
    spiksplinternieuw landschap,
    in verandering, steeds,
    dynamisch,
    als herinnering
    aan 't leven